حس خاصی که از یه لبخند نصیب تون می شه رو خیلی راحت از دست ندین واسه هر مورد کوچیکی می تونین بدون هزینه بخندین و از فواید بی شمار اون استفاده کنین.
به گزارش آلامتو و به نقل از بدونیم؛ به چه دلیل آدما می خندن؟ این سوال مورد توجه محققان زیادی در سراسر دنیاست. آدما در هر دوره سنی و در هر فرهنگی ناخودآگاه می خندن و وقتی رو به اون اختصاص میدن. خنده خصیصه ایه که به جز ما آدما شکل های جور واجور میمونا مثل شامپانزه و گوریل هم مشمول اون می شن و این نشون میده که رفتاری قدیمیه. پس نتیجه می گیریم که داریم با یه سازگاری بیولوژیکی درگیریم، یا ویژگی که واسه آدما سود تکاملی حساب می شه.
فرضیات متفاوتی در این باره هست. یکی از فرضیات میگه که خنده نشون دهنده منافع اجتماعیه به خصوص در متون عاشقانه و عاشقونه. محققان فهمیدن که حس شوخ طبعی یکی از مطلوب ترین رفتارها تو یه دوست یا شریک زندگیه، البته بین زنا و مردها فرق داره. زنا مردی رو که باعث خنده شون شه پسند می کردن و مردها هم دوست دارن با زنی که به جوک اونا عکس العمل نشون داده رابطه برقرار کنن. همین انگیزه های جنسیتیه که باعث می شه یه مرد تبدیل به یه کمدین شه.
دلایل دیگری هم بر چرایی خندیدن ما آدما هست. مثلا: اثرات مثبت اون در آسون کردن یادگیری چیزای جدید. واسه همینه که خنده و بازی با همدیگه در رابطه هستن. به خصوص در بازیای کودکان باعث یادگیری چیزای جدید می شه. خنده نشون دهنده اینه که اونا در فضای امنی هستن که در اونجا می تونن هم بازی کنن و هم یاد بگیرن.
سومین دلیل خنده ایجاد روابط اجتماعی در گروه هاس. گروه ها در باقی موندن آدمی نقش بسیار مهمی دارن. در دوره تکامل، گروه ها بازم بزرگ تر و سخت تر می شن و این سوال رو تو ذهن ایجاد می کنن که چیجوری این گروه ها درست می شن؟ روسا واسه اینکه روابط اجتماعی پایدار بمونه همدیگه رو پشتیبانی می کنن ولی وقتی گروه بزرگ شه این روش تاثیر چندانی نخواد داشت. راه حل این مشکل می تونه خنده باشه. ما آدما از راه خنده می تونیم به سرعت با همدیگه رابطه برقرار کنیم. و به دلیل مسری بودن خنده به سرعت در میان جمعیت کثیری منتشر می شه.
هرچند محققان نتونسته ان عملکرد بیولوژیکی احتمالی بر چرایی اثرات اجتماعی مثبت خنده بگن اما نکته ای در این مورد پیدا کردن و اونم هورمون اندورفینه.
در یه سری از آزمایشات که در دانشگاه آکسفورد انجام شده، گروهی از شرکت کنندگان این آزمایش به آزمایشگاه دعوت شدن. اول آزمایش درد روی اونا انجام شد. به این صورت که روی بازوی اونا یه تیکه یخ به مدت ۳ دقیقه قرار دادیم بعد گروه رو به دو دسته تقسیم کردیم. یه دسته برنامه کمدی تلویزیونی تماشا می کردن و گروه دیگه برنامه مستند تماشا می کردن.بعد آزمایش درد رو دوباره روی هر دو گروه انجام دادیم. گروهی که برنامه مستند تماشا می کردن تحمل دردشون کم شده بود ولی گروهی که برنامه کمدی تماشا می کردن همونطور که انتظار می رفت تحمل دردشون ۵۰ درصد بالا رفته بود.
و اما چیجوری نتیجه گرفتیم که این بخاطر خنده بود؟ اول عامل خنده رو در تموم موقعیتا آزمایش کردیم. هر چی افراد بیشتر می خندیدن بیشتر می تونستن درد رو تحمل کنن. این نتیجه فقط به دلیل تماشای برنامه های کمدی بود چون گروه سومی هم مورد ازمایش قرار گرفتن. گروه سوم فیلم عاشقانه تماشا کردن و با اینکه حس خوشحالی خود رو گزارش کرده بودن ولی تحمل درد در اونا بیشتر نشده بود. و اما چیجوری تشخیص دادیم که خنده یه جور اندورفینه؟ بدیش اینه هیچ روش آسونی واسه اندازه گیری اندورفین وجود نداره. تنها راه اندازه گیری اون از راه نخاعه اما نتایجی که از تحقیقات گذشته بدست آمده نشون میده که خنده سطح اندورفین مغز رو بالا می بره و به خاطر همین باعث آرامش درد می شه. پس نتیجه می گیریم که خنده بهترین داروی درمانی است. براساس این نتیجه گیری از اون در جمعیتای بالینی هم استفاده کردیم و بااستفاده از دلقکا در بیمارستانا اثرات مثبت اون رو مشاهده کردیم. از دیگر آزمایشاتی که الان در رابطه با خنده در حال اجراه تاثیر خنده در اعتماد و تعهد کاری در اجرای تیم هاست.