قاشق و چنگال ابزارهایی هستن که در بیشتر مناطق دنیا واسه خوردن غذا استفاده میشن اما میلیاردها نفر از مردم دنیا هم بهتر می دونن که از دو تیکه چوب یا همون چاپ استیک واسه این منظور بهره بگیرن و باید بگیم که گذشته اون به زمانای بسیار دور برمیگرده.

چینیا از سال ۱۲۰۰ قبل از میلادی این وسیله رو می ساختن و تا سال ۵۰۰ بعد از میلاد، این دو تیکه چوب بلند و باریک کل قاره آسیا از ویتنام گرفته تا ژاپن رو در هم نوردید.

این وسیله ها در اول واسه انجام اموری بی ارزش مثل طبخ غذا یا پیچیدن برگ بامبو به دور سوشی مورد استفاده قرار می گرفتن اما کم کم جایگاه خاصی پیدا کردن.

اولین خط نوشته های چینی و البته اولین چاپستیکای دنیا در ویرانهای شهر Yin و استان هنان یافت شد و باستان شناسا موفق شدن نمونه های برنزی این وسیله رو در تابوتای کشف شده در این منطقه پیدا کنن.

چاپستیکای اولیه رو می شد درون ظروف شامل آب یا روغن در حال جوش فرو کرد و همونطور که گفته شد بیشتر واسه طبخ غذا از اونا استفاده می شد اما در سالای دور ۴۰۰ بعد از میلاد از این وسیله واسه خوردن غذا هم استفاده گردید.

در واقع ماجرا از این قراره که جمعیت چین یهو زیاد شد و به مرز انفجار رسید و به خاطر کمبود منابع، آشپزها مجبور شدن که عادات غذایی مردم رو واسه صرفه جویی هر چی بیشتر تغییر بدن. اونا کار خود رو با خرد کردن غذا به قطعات کوچیک تر شروع کردن که در واقع به سوخت کمتری واسه طبخ نیاز داشته باشن و اون قطعات کوچیک هم بیشتر از هرچیز دیگری با چاپستیکا قابل خوردن بودن.

همینکه ابعاد غذاها به اندازه لقمه در اومد، چاقوها هم در این منطقه از دنیا از دور خارج شدن. اما افول چاقوها و اقبال خوب چاپستیکا یه دلیل دیگه هم داشت و اون کنفوسیوس بود.

کنفوسیوس یه گیاهخوار بود و بخاطر این باور داشت که وجود چاقوهای تیز روی میز شام می تونه افراد رو به یاد قصابیا بندازه. اونم اینکه باور داشت که نوک تیز چاقو حس خشونت و جنگ رو در آدم بیدار می کنه و باعث از بین رفتن خوشبختی و رضایتی می شه که در زمان خوردن شام می تونه در افراد ایجاد شه. و به لطف همین آموزهای کنفوسیوس بود که به کار گیری چاپستیک در آسیا به سرعت گسترش پیدا کرد.

فرهنگای جور واجور اما شکلای جور واجور مختلفی از این وسیله رو به کار می بردن. مثلا چینیا که تحت تاثیر آموزهای این فرد قرار داشتن انتهای چاپستیکای خود رو کُند می ساختن و از تیز کردنش جلوگیری می کردن.

در ژاپن طول چاپستیکای ساخته شده واسه مردان ۲۰٫۳۲ سانتی متر و واسه زنان ۱۷٫۷۸ سانتی متر بود و ژاپنیا اولین کسائی بودن که شکلای جور واجور قابل تفکیک این وسیله رو در سال ۱۸۷۸ میلادی ساختن که عموما هم از بامبو یا چوب جفت و جور می شد.

البته نمونه های ساخته شده از عاج، برنج، مرجان و عقیق اونم وجود داشت که بیشتر ثروتمندان ازش استفاده می کردن و اونا که از همه متمول تر بودن شکلای جور واجور نقره رو به کار می بردن. در اون زمان گفته می شد که اگه این چاپستیکای نقره ای با غذاهای مسموم برخورد کنن مشکی می شن یا زنگ میزنن.

اما این چوبای بلند و باریک در سرتاسر تاریخ رابطه تنگاتنگی هم با غذایی به نام برنج داشتن. طبیعتا شکلای جور واجور خاصی از غذاها هستن که امکان خوردنشون با این چوبا هست. البته شاید در نگاه اول به نظرتون برنج گزینه مناسبی نباشه اما در آسیا این دانه قد کوتاه یا متوسطی داره و نشاسته موجود در این نوع برنجا باعث می شه که محصول طبخ شده برخلاف برنجای دانه بلند غربی چسبندگی بالایی داشته باشه و بخاطر این خیلی راحت میشه اونو با این چوبا خورد.