پیشینه پژوهش

۲-۱- بازدهی خوراک

خوراک، ۶۰ تا ۷۰ درصد هزینههای یک دامپروری را به خود اختصاص می‌دهد. با بهبود بازدهی خوراک، می‌توان هزینهی خوراک را کاهش و پی‌آیند آن میزان سوددهی دامپروری را افزایش داد. بازدهی خوراک فروزهای است که به طور مستقیم نمیتوان آن را اندازه‌گیری کرد و به وسیله اندازه‌گیری مقدار خوراک مصرفی و افزایش وزن بدن در خلال مدت مشخصی برآورد می‌شود (Koch et al., 1963). جدول ۲-۱ برخی روش‌های اندازهگیری بازدهی خوراک و فروزه‌های مربوط به بازدهی خوراک را نشان میدهد.
بازدهی خوراک با محاسبه نسبت خوراک مصرفی به افزایش وزن بدن در خلال یک دوره زمانی ویژه برآورد می‌شود. پژوهش‌های پیشین FCR را به عنوان یک روش اندازه‌گیری بازدهی خوراک ارزیابی کردند و نشان دادند که FCR با فروزه‌هایی مانند DMI^[22] و ADG و اندازه وزن بدن هنگام بلوغ همبسته است و گزینش دام بر پایه FCR (برای بهبود بازدهی خوراک) سبب افزایش ADG و اندازه بدن هنگام بلوغ می‌شود که منجر به افزایش نیاز نگهداری و پی‌آیند آن افزایش هزینه‌های دامپروری و کاهش سوددهی خواهد شد. از لحاظ ریاضی این نوع روش اندازه‌گیری بازدهی خوراک، به سبب این که به عنوان نسبتی از نهاده به ستانده برآورد می‎شود، درست نیست. از این رو، می‌توان برای برآورد بازدهی خوراک، این نسبت را وارون کرد که آن را بازدهی خوراک (FE) می‌نامند (Kolath, 2006). برآوردFCR به عنوان یک روش اندازه‌گیری بازدهی خوارک می‌تواند گمراه‌کننده باشد زیرا ممکن است دو دام، FCR همانندی داشته باشند ولی در مصرف خوراک و نرخ رشد بسیار متفاوت باشند؛ بنابراین، FCR روش مناسبی برای برآورد بازدهی خوراک در برنامه‌های بهنژادی نیست .(Sainz and Paulino, 2004)در پژوهشی (در موش) وراثت‌پذیری، FCR برآورد شد و زمان بهینه (مدت دوره آزمایش) برای اندازه‌گیری FCR تعیین شد؛ وراثت‌پذیری FCR در خلال یک آزمون ۲۸ روزه ۱۸/۰، ۷۰ روزه ۴۲/۰ و ۱۱۹ روزه ۳۶/۰ بود ( .(Hecht, 2007
جدول ۲-۱- روش‌های بازدهی خوراک، فروزه‌های مربوط به بازدهی خوراک (Arthur and Herd, 2008).